Parvana Saba - Sessiz feryad

Irina uzun süre pencereden dışarı baktı, camın arkasında havanın ne kadar karanlık olduğunu fark etmedi. Yağmur hâlâ camın üzerinde davul çalıyor, gözyaşları gibi görüntüyü bulanıklaştırıyor, hiçbir net hat bırakmıyordu. Bu duygu tuhaftı: kelimelerle açıklanamayan ama tüm varlığınızla hissettiğiniz hislerden biriydi. Önemli bir şeyin eşiğinde durduğunuz ama bu eşiğin ötesinde ne olacağını bilmediğiniz an gibidir. Korkuyorsun ama aynı zamanda umut ediyorsun. Artık hayat olmayacak gibi görünüyor ama aynı zamanda bir şansın olduğunu da hissediyorsun. Yeni bir şey için bir şans. Kendin olma şansı. Her zaman olmak istediğin kişi olma şansı.

Bir fincan buzlu çaya uzanıp birkaç geçici yudum aldı. Buz erimemişti ama eskisi kadar da soğuk değildi. Irina son birkaç yılda başına neler geldiğini düşünerek bir yudum daha aldı. Ne kadar çok şey yaşadı. Ve hala deneyimlenecek ne kadar çok şey var.

Hayatının değiştiği tarihi tam olarak hatırlamıyordu. Bir anlık bir olay değildi bu, filmlerdeki gibi her şeyin alt üst olduğu bir şok değildi. Hayır. Yavaştı. İlk başta nefes almanın ne kadar zor olduğunu, her adımın ne kadar acı verici olduğunu, ruhunun nasıl küçüldüğünü, kaldığı yerde kalmaya devam edemediğini fark etmeye başladı. Her şey uzun zaman önce başladı ama Irina ancak şimdi tam olarak ne hissettiğini söyleyebiliyordu. Ve bu his gerçekti.

O günleri hatırlamak istemiyordu. Hayatında sadece sisin olduğu o anlar. Günü şu düşünceyle başladığında: «Akşama kadar idare et.» Kim olduğunu anlamadığı için aynadaki yansımasının yüzüne bakamadığı zaman. Ya da belki de anlamak istemiyordu.

O zamanlar hâlâ koşullarının onu yarattığı şeydi; acının, hayal kırıklığının ve terk edilmenin kurbanıydı. Ne yapacağını bilmiyordu, hayatını neyin değiştirebileceğini bilmiyordu. Cevapları her yerde aradı; insanlarda, kitaplarda, boş konuşmalarda, vaatlerde, dualarda. Zaten hiçbir anlamı yoktu. Onu kimse kurtaramazdı, kendisi bile. Bunca yıl içinde boşlukla yaşadı. Onu ağzına kadar dolduran bir boşluk.

Ama bir gün her şey değişti. Sanki neredeyse pes ettiği anda görünmez biri ona elini uzatmıştı. Irina, sadece yürüyüş yapmak için parka gittiği günü hatırladı. Özel bir şey yok, sadece sessizlik arayışı içinde sıradan bir yürüyüş. Ama ilk kez orada, ağaçların arasında, bir bankta ağlamaya izin verdi kendine. Utanmadan, çekinmeden. Yıllar boyunca biriken her şeyi bırakarak sadece oturdu ve ağladı. Bu onun sadece acı çekmenin değil, aynı zamanda arınmanın da mümkün olduğuna inanmaya başladığı ilk andı. Gözyaşları onu zayıflatmıyordu. Onun gücü haline geldiler.

Ama bu yolda ne kadar yürümesi gerektiğini henüz bilmiyordu. İnsanlara açılmak ne kadar zor olacak, geçmişinin geride bıraktığı yıkıntıların arasında kendini araması ne kadar zaman alacak. İyileşmeye giden yolun bu kadar dikenli olacağını, özenle sakladığı şeylerle tekrar tekrar yüzleşmek zorunda kalacağını, bu eski kırgınlıkları parçalayıp gün ışığına çıkaracağını ve acıyı yeniden hissedeceğini bilemezdi. Ve buna rağmen devam edecek.

Irina uzun süre sessizce oturdu, nefesini dinledi, nereye geldiğini ve bundan sonra ne olacağını anlamaya çalıştı. Elleri hafifçe titriyordu. Hayır korku değildi. Bu özgürleştirici bir duyguydu. Artık onu geride tutan her şeye hayır diyebileceğini fark etti. Ve bu sadece bir arzu değildi; farkındalıktı. Artık kafeste kalmak istemiyordu. Kendisi için inşa ettiği bir kafeste.

Ayağa kalktı ve kitapların bulunduğu rafa gitti. Daha önce bu kitaplar ona yararsız görünüyordu çünkü içlerinde ihtiyacı olanı bulmuyordu. Ama artık her kelimenin arkasında önemli bir şeyin yattığını ve her yazılı kelimenin onun yeni dünyasını inşa etmesine yardımcı olacak bir tuğla olduğunu biliyordu.

«Bağışlamayı nasıl öğrenebilirim?» – karşılaştığı ilk sayfayı okudu. Evet, affetmeyi nasıl öğrenebilirim? Ve belki de en önemlisi kendinizi nasıl affedebilirsiniz? Bu soru uzun zamandır ona eziyet ediyordu ama artık cevap vermeye hazır olduğunu hissediyordu. Affedebileceğini, bırakabileceğini biliyordu.